Czuła Męskość

Cieszymy się, że wracamy do Was po wakacjach z drugim sezonem "Czułej Męskości".

Zaczynamy z przytupem, ponieważ skoro odcinek jest o nagości, to będzie performatywnie. W trakcie odcinka rozbierzemy się i opowiemy Wam o naszych odczuciach wobec wspólnej nagości. Opowiemy o wstydach i lękach związanych z nagością w sytuacjach społecznych (np. na basenie). Opowiemy o przyjemnościach czerpanych z nagości podczas bycia w naturze...

Z początku temat wakacji nie wydawał się jakoś wielce frapujący. Jednak kiedy zdaliśmy sobie sprawę, że wakacje są społecznym rytuałem, w którym od urodzenia bierze udział każde z nas, zobaczyliśmy, jak wiele emocji oraz wspomnień w nas budzą. Symbolicznie oznaczają czas wolny od pracy, odpoczynek i podróżowanie. A co jeśli się nie chce lub nie można sobie na nie pozwolić?

W tym odcinku skupimy się na przyjemności i sensualnych wakacyjnych wspomnieniach...

Porozmawianie o naszych ojcach nie przyszło nam łatwo. Przed nagraniem wzięliśmy głęboki oddech, ale kiedy zaczęliśmy już o tym mówić, okazało się, że to nie takie trudne. Choć dla niektórych z nas bardzo wzruszające. Atmosfera tej rozmowy była dla nas bardzo podniosła, dlatego, że rozmowa o relacji z nimi, to również rozmowa o wzorach męskości w naszych życiach. 

Nie każdy z nas ma możliwość pogłębionej relacji ze swoim tatą czy choćby intymnej z nim rozmowy...

Komunikacja werbalna to dla większości z nas podstawowe narzędzie relacji z innymi osobami. Przemoc najczęściej zaczyna się od wypowiadania krzywdzących słów. W piramidzie Allporta, modelu pokazującym jak dochodzi do eksterminacji dyskryminowanych grup, pierwszym podstawowym stopniem jest właśnie mowa nienawiści...

W dzisiejszym odcinku opowiemy o tym, że zadajemy przemoc. Nie jesteśmy jednak więźniami przemocowych wzorców i patriarchalnych matryc zachowań. Przyznając się publicznie, że stosowaliśmy przemoc współtworzymy zmianę społeczną. W odcinku zastanawiamy się, czy opowiadanie o przemocowych sytuacjach może być ich reprodukowaniem? Czy mówienie o przemocy nie bywa umacnianiem jej pozycji w życiu publicznym? Nasze zdania są podzielone...

W Polsce matka jest symbolem. Figurą właściwie świętą. Matka Polka i Matka Boska właściwie zlały się w jedno - tak jak kościół katolicki z polskim państwem. Matki należy słuchać, matkę należy kochać, bo matka dała nam życie, opiekowała się nami od małego i sama darzyła nas miłością bezwarunkową. W polskiej kulturze nie można nic złego na swoją matkę powiedzieć, a tym bardziej pozwalać sobie, by nam ją obrażano. W takiej formie, chociaż wyniesiona na piedestał, matka traci swoją podmiotowość...

Kiedy byliśmy dziećmi żyliśmy w beztrosce. My, dzieci, i oni - dorośli. Przyszedł jednak taki moment, kiedy wiedzieliśmy, że w jakiś sposób dołączymy do świata dorosłych. Nikt jednak z nami nie rozmawiał, jak to się stanie. Owszem, widzieliśmy, jak wyglądają i zachowują się dorośli. Niektórzy z nich rzucali nawet jakieś nerwowe żarty albo dumne uwagi o sypnięciu się wąsa. Jednak żadna z otaczających nas starszych osób nie wspierała nas w procesie zmian...

Matury za pasem i potraktowaliśmy to jako dobry pretekst, żeby opowiedzieć o naszym zdawaniu matur i szerzej porozmawiać o doświadczeniu edukacji w Polsce. Podzielimy się więc naszym stresem związanym z maturami i presją rodzinną i społeczną, którą w związku z tym czuliśmy. Ale przede wszystkim porozmawiamy o szkole...

Czym jest praca? Kiedy wykonujemy pracę? Czy pracą jest tylko to, za co dostajemy wynagrodzenie? Albo pracą jest to, co wymaga od nas specyficznego sposobu skupienia?

Święto Pracy za pasem - a my opowiemy Wam, jak wygląda nasza praca i jaką mamy z nią relację. Podzielimy się naszym doświadczeniem pracy na styku różnych dziedzin. U każdego z nas te obszary są trochę różne, a jednocześnie się przenikają i mają ze sobą wiele wspólnego...

Spotykamy się co tydzień. Siadamy w kręgu. Tak, by każdy każdego widział. I słuchamy się. Któryś z nas zabiera głos. Opowiada o tym, co u niego, jak się czuje, co go ostatnio trapi albo z czego się cieszy. Opowiada o swoich snach albo nic nie mówi. Prosi o wspólne milczenie. I wtedy oddychamy w ciszy, szukając siebie wzrokiem. Przytulamy się. Masujemy. Śmiejemy się. Albo płaczemy. Ale przede wszystkim w kręgu się słuchamy. Dajemy drugiemu uważność i bezpieczeństwo braku oceny...